من

من از 8 سالگی تا سال گذشته همیشه خاطره مینوشتم ...

نمیدونم چی شدکه فکر کردم من به اینکار معتاد شدمو نباید دیگه بنویسم ...

احساس کردم دیگه بزرگ شدمو اینکارا خیلی بچه گونس ...

ولی دوباره که دلم واسه نوشتن تنگ شد ... 

نخواستم جلوی این حسمو بگیرم ... چون فهمیدم هیچ چیزی مثل نوشتن ارومم نمیکنه  ...

مخصوصا تو این شرایط احساس میکنم حتی بیشتر از گذشته به نوشتن احتیاج دارم ...

ما ادما عادت داریم از لحظاتی که داریم زندگی میکنیم لذت نمیبریم...

بعد که اون لحظات میگذره وقتی خاطراتشو میخونیم میگیم یادش بخیر چه دورانی بود ...

من هم شاید مث بقیه ادما توی گذشتم دارم زندگی میکنم که اینهمه دوست دارم خاطره بنویسم ...

هیچوقت دوست نداشتم خاطرات غمگین بنویسم ...

هرموقع هم نوشتم به محض اینکه اروم شدم پاکش کردم که خاطره ی بدی جا نمونه ...

خدایا به حق این روز خوب ...من و همه ی ادمای دنیا ...

لحظه ای توی زندگیمون به وجود نیاد که تبدیل به خاطره ی تلخ شه ...

آمین ....